De routekaart van het democratische alternatief voor regimewisseling in Iran in 2025

Berlijn: NCRI-bijeenkomst om op te roepen tot regimewisseling in Iran

11 februari markeert de zevenenveertigste verjaardag van de anti-monarchistische revolutie in Iran in 1979. Ondanks de democratische aspiraties van het Iraanse volk, grepen geestelijken de macht en vestigden een van de meest repressieve dictaturen in de moderne geschiedenis. Vandaag heeft de Nationale Raad van Verzet van Iran (NCRI)—het voornaamste democratische alternatief voor de heersende theocratie van Iran—opgeroepen tot een grote bijeenkomst in Parijs op 8 februari in Denfert-Rochereau om de strijd voor vrijheid en democratie te bevestigen., schrijft Ali Bagheri, Ph.D, voorzitter van de International Freedom of Speech Alliance.

Sinds de jaren 1980 staat de NCRI voorop in de strijd voor regimewisseling in Iran, en betaalt een hoge prijs om de vlam van de revolutie levend te houden. Door de jaren heen heeft het aanzienlijke uitdagingen overwonnen, en de regionale dreigingen, nucleaire ambities en mensenrechtenschendingen van het Iraanse regime op het internationale toneel blootgelegd. Deze inspanningen hebben geholpen een wereldwijde coalitie te vormen tegen het kwaadaardige gedrag van het regime.

Nu, terwijl de verjaardag van de revolutie van 1979 nadert, probeert de NCRI, de langst bestaande en meest georganiseerde oppositiebeweging sinds 1980, de oorspronkelijke idealen van vrijheid en democratie die de revolutie inspireerden, nieuw leven in te blazen. De bijeenkomst in Parijs zal naar verwachting tienduizenden Iraniërs trekken, die Europese regeringen aansporen het recht van het Iraanse volk op regimewisseling en hun recht om zichzelf te verdedigen tegen de brute onderdrukking van de veiligheidstroepen van het regime te erkennen.

Toch blijft er een cruciale vraag hangen: Kunnen we in 2025 een revolutie in Iran verwachten en zullen de Iraniërs na 120 jaar strijd vrijheid en democratie bereiken?

Een kans voor verandering in Iran

De groeiende instabiliteit in het Midden-Oosten - van Gaza tot Libanon en de uiteindelijke val van de Syrische dictator Bashar al-Assad - heeft de kwetsbaarheden van de heersende theocratie van Iran blootgelegd. Nu het regime er niet in is geslaagd zijn strategische invloed in de regio te behouden, staat het onder toenemende druk. In heel Europa erkennen media en politieke leiders steeds vaker dat een regimewisseling in Iran niet langer een kwestie van speculatie is, maar een onvermijdelijke uitkomst.

De veranderende machtsbalans in de regio heeft Teherans vermogen om zich op het internationale toneel bezig te houden met chantagediplomatie aanzienlijk verzwakt. Dit benadrukt op zijn beurt het falen van het langdurige westerse beleid van appeasement, dat de mullahs in staat heeft gesteld hun regionale proxies uit te breiden, hun nucleaire programma tot aan de rand van bewapening te brengen en hun terreur- en gijzelingsoperaties in stand te houden als een winstgevende onderneming die internationale normen ondermijnt.

Sprekend op een internationale conferentie in Parijs op 11 januari, Generaal Keith Kellogg, voormalig nationaal veiligheidsadviseur van de VS, benadrukte de noodzaak om de campagne van “maximale druk” te herstellen. Hij verklaarde: “Het regime in Iran is zwakker dan het in decennia is geweest. Het moet niet gevreesd worden, maar uitgedaagd.”

Binnenlandse onrust en de weg naar massale protesten

In Iran heeft een combinatie van harde repressie, economische ineenstorting, toenemende sociale crises en ongebreidelde corruptie bij de overheid de samenleving aan de rand van een opstand gebracht. De boycot van de verkiezingen van 92 met 2024% toonde het totale gebrek aan legitimiteit en publieke steun van het regime. Ondertussen heeft de uitbreiding van de georganiseerde verzetsbeweging de voorbereidingen voor een landelijke opstand geïntensiveerd.

De recente val van Assad heeft het Iraanse regime verder geschokt. Als reactie hierop heeft het onderdrukkingsapparaat van het regime de executies opgevoerd, omdat het wreedheid als enige overlevingsmiddel zag. Alleen al in 2024 voerde het regime minstens 1,000 executies uit, waarmee het zijn eigen record voor door de staat gesanctioneerde moorden verbrak. Onder de geëxecuteerden waren negen politieke gevangenen van de opstand van 2022, terwijl er doodstraffen werden opgelegd aan nog eens tien politieke gevangenen die banden hadden met de People's Mojahedin Organization of Iran (PMOI/MEK), de meest georganiseerde democratische oppositiegroep in het land. Daarnaast hebben talloze Baluch, Koerdische en Arabische dissidenten hetzelfde lot ondergaan.

Slechts twee weken na de val van de Syrische dictatuur gaf de opperrechter van Iran directe bevelen aan de veiligheidstroepen om “samen te werken met inlichtingen-, veiligheids- en wetshandhavingsinstanties om alle noodzakelijke maatregelen te nemen om de onrust in het land te neutraliseren.” Deze wanhopige maatregelen onthullen de groeiende angst van het regime voor een dreigende opstand.

De machtsoverdracht: van theocratie naar volkssoevereiniteit

Hoewel de machtsoverdracht na een revolutie altijd een aanzienlijke uitdaging is, heeft de Iraanse democratische oppositie, geleid door de NCRI, een duidelijke routekaart voor een democratische transitie gepresenteerd. Tienpuntenplan voorgesteld door Maryam Rajavi, de verkozen president van NCRI, garandeert fundamentele mensenrechten voor alle Iraniërs. Dit plan heeft de steun gekregen van meer dan 4,000 parlementariërs wereldwijd, 135 voormalige wereldleiders, 80 Nobelprijswinnaars en duizenden mensenrechtenactivisten.

Volgens mevrouw Rajavi zal het proces van machtsoverdracht na de val van het regime uit drie belangrijke stappen bestaan:

1. De instelling van een voorlopige regering voor maximaal zes maanden, met als voornaamste taak het organiseren van verkiezingen voor een grondwetgevende vergadering.
2. Ontbinding van de voorlopige regering zodra de Grondwetgevende Vergadering is gevormd, waarmee de overgangsmissie van de NCRI wordt afgerond.
3. Overdracht van de soevereiniteit aan de gekozen vertegenwoordigers van de Grondwetgevende Vergadering, die een nieuwe regering zullen vormen met een mandaat van twee jaar om een ​​referendum over de grondwet van de nieuwe republiek op te stellen, goed te keuren en te houden.

Generaal Tod Wolters, voormalig opperbevelhebber van de NAVO in Europa, prees deze gestructureerde aanpak en verklaarde: “We hebben een uitgebreid plan voor zes maanden en een reeks mijlpalen om ons door de komende twee jaar te leiden.”

Hoewel de machtsoverdracht na een revolutie een grote uitdaging is, heeft de Iraanse democratische oppositie, de Nationale Raad van Verzet van Iran (NCRI), een duidelijk pad gepresenteerd voor een democratische transitie in Iran. tienpuntenplan van Rajavi, de verkozen president van NCRI garandeert de fundamentele mensenrechten voor elke Iraniër. Dit programma is gesteund door meer dan 4,000 parlementariërs van over de hele wereld, meer dan 135 voormalige wereldleiders, 80 Nobelprijswinnaars en duizenden mensenrechtenactivisten en experts.

Een nieuw Europees beleid ten opzichte van Iran

Op dit kritieke moment moeten het Iraanse volk en hun democratische oppositie het voortouw nemen in de strijd naar vrijheid en democratie. De internationale gemeenschap draagt ​​echter ook een morele verantwoordelijkheid om het Iraanse volk bij te staan ​​in hun strijd voor regimewisseling. Het is tijd dat Europese regeringen hun mislukte beleid van appeasement opgeven en een standvastige houding aannemen tegenover het klerikale regime.

Een nieuw Midden-Oosten, met een democratisch Iran als kern, is binnen handbereik. Het begint met de grote manifestatie van Iraniërs in Parijs op 8 februari. De weg vooruit blijft onzeker, maar één ding is duidelijk: de strijd voor vrijheid en democratie zal doorgaan totdat elke dictatuur is omvergeworpen en vervangen door een systeem dat werkelijk de wil van het volk vertegenwoordigt.

Deel dit artikel: